Yirmibirinci bölüm

Bir haftanın sonunda halam Fransa’daki kasabasına geri döndü. Halamın gitmesi bile babamın yokluğunu somutlaştırmadı hayatımda. Çünkü ağlayıp sızladığım bir sefer beni gördüğünde halamın bana dediği gibi “niye paralıyorsun kendini, baban zaten yoktu ki hayatımda, bebekliğini saymazsak hiçbir zaman da olmamıştı”. Biraz sert bir tespit olmuştu bu benim için. Hem anne hem baba tarafının üslubu hep sert olmuştur zaten. O yüzden gerçeklerle yüzleşirken hiç geçiş bilmem. Her şey ruhuma taş gibi oturur. Sonuç olarak halam gittiğinde ben evde tekrar eskisi gibi yalnız yaşamaya devam ettim, babamın yasını tutmak çok kolay olmayacaktı.

Hans Zimmer ile iletişimim devam ediyordu. Projemize çalışmak benim için terapi gibiydi. Kendimi oyalıyordum.

Ve bir gün elektronik posta kutuma annemin La Scala’daki Orfeo temsili için davetiyesi düştü. Ne zamandır hazırlandığı ve bahsettiği o meşhur temsil. Gitmemek gibi bir seçeneğim yoktu. Kaldı ki Milano’ya gitmeyi, hava değişimini de arzu ediyordum. İşin içinde annem olmasa, La Scala’da sahneye çıkacak olmasa, asla gitmeyeceğim bir opera temsilinden, Monteverdi’nin Orfeo operasından, perişan ve gözyaşları içinde fakat aşk acısının, ayrılık acısının özünü kavrayarak, dolayısıyla daha donanımlı ve güçlü çıkacağımı kim tahmin ederdi?

Günü geldi ve ben süslenip püslenip, davetiyenin çıktısını da yanıma alıp, geceleyin daha da görkemli görünen, ışıltılı La Scala’nın kapısından içeri girdim. Koltuğuma yerleştim ve saati gelince kapılar kapandı. Işıklar söndü. Ve ben sanki bir rüya alemine girdim.

Bakırdan üflemeli çalgılar ve vurmalı çalgılar dramatik bir melodi icra eder. Soprano, mezzo-soprano ve altolardan oluşan bir koro büyüleyici bir ağıt söyler karanlıkta.

Ah Orfeo, yaslı, özlem dolu canım Orfeo, oysa imkansızı başarmıştın, müziğinle ölümü kandırmıştın. Peri kızı eşin Eurydice’i yılan ısırıp öldürdüğünde onu yeraltından geri alacaktın. Yeraltı tanrısı Hades’in sana sözü vardı. Ayrılığın, özlemin sonuna o kadar yaklaşmışken, ötedünyanın yüzüp yüzüp kuyruğuna gelmişken, neden arkanı dönüp baktın? Hades sana tembih etmişti, yeraltından çıkana kadar sabret demişti. Eurydice’i geri almanın tek şartı buydu. Sabredemedin. Çünkü…

Sen sanat yeteneğinle ölümü kandırdığını sanırken asıl ölüm seni kandırmıştı Orfeo. Yeraltından birini çıkarmanın bir yolu yok, bunu herkes bilir. İstersen in ölülerin arasına, yeraltında onlarla yaşa dilediğince. Ki, sevdiğini kaybeden herkesin bir süre yaptığı budur. Kimseyi oradan canlı çıkartamazsın, kendinden başka. Sadece ölüm acısının, birini kaybetmenin verdiği acının sonuna varıp, kendini çıkarırsın ötedünyadan, o da bir daha ardına bakmadığında. Bu iş böyle. Çünkü yasın bitene  kadar,  özlemin  bitene  kadar  hep  dönüp  dönüp "bakacaksın arkana. Bir kere değil. Defalarca. Dönüp bakmak kavuşmak arzusudur. Ne var ki dönüp bakmak ayrılık acısını yeniden tatmaktır aynı zamanda. Defalarca dönüp bakarsın. Bir gün ardına bakmadan yürüdüğünde, kavuşmuş olmazsın ama özlem biter. O zamana kadar acını sanatınla, müziğinle oyalayabilirsin. Hades, yeraltı, ötedünya, ölüm tanrısı, bunu iyi bilir.

Artık ben de biliyorum: “Bak Enki, artık seni düşünmüyorum.” Bu cümlemin Orfeo’un son bakışı ve yıkımı olduğunu anlayınca gözyaşları sel oldu aktı gözlerimden seyirci koltuğumda operayı izlerken. Çünkü çok yaklaşmıştım, ayrılık acısının sonunun eşiğine varmıştım, bittiğine inanmıştım. “Bak, Enki…” deyince yeniden acının, özlemin kucağına düştüm, herşey başa döndü. Kendimi tutamadım. Sol yan koltuğumda oturan 70 yaşlarındaki beyefendi, bana dönüp baktı şaşırarak. Dipdibe oturuyoruz bazen yabancılarla. Şehir hayatı bunu gerektiriyor, otobüste, metroda, trende. Dibimizde bir yabancı. Tepkimi nasıl anlayabilirdi ki? Umursamamaya çalıştım, elimden geldiğince.

“Bak, Enki…”

“…artık seni düşünmüyorum.”

 “…artık…”

“…seni düşünmüyorum…” 

“…seni…”

“…”

“…” 

“.”"